آئین مستان

هنوز از تو گرم است هنگامه ها

بسی آتش افتاده در جامه ها

به وقت سخن از تو ای عقل کل

جنون می چکد از سر خانه ها

تو در پاسخ نامه کوفیان

نوشتی به خون سطرها نامه ها

زتو باغشان زرد،  خودخواه ها

زتو کامشان تلخ،  خودکامها

تو نگذاشتی خیمه شب بازها

تدارک ببینند برنامه ها

بخوان آیه بر نیزه ی باغ سرخ

که از عطر تو پر شود شامه ها

بود نام تو عین جوشن کبیر

امیری حسین و نعم الامیر

تو گفتی که خوبان امیری کنند

دلاور شوند و دلیری کنند

مبادا جوانان به میدان رزم

ذلیلانه اظهار پیری کنند

مبادا در این فتنه عمارها

 به وقت سخن گوشه گیری کنند

تو گفتی صبوری کند خواهرت

چومجبورشان در اسیری کنند

تو گفتی که هیهات مردان ما

بمانند و ذلت پذیری کنند

تو موسی شدی تا ابالفضلها

برایت چو هارون بسیجی شدند

بعید است این شبه مردان شُوم

ترحم به طفل صغیری کنند

خدا خواست تا همه شیعیان

حسینی شوند وامیری کنند

امام حسین امشب سخنرانی كرد،  فرمود: عباس جان تو هم می خوای بری برو، من حكم رو از تو هم برداشتم،  اباالفضل صدا زد آقا جان من بدون شما كجا بروم، من می خوام جانم رو قربانتان كنم،  جای اصحاب رو تو بهشت بهشون نشان داد، حبیب میگه من دور و بر  خیمه ابی عبدالله نگهبانی می دادم، یه وقت دیدم صدای زینب می آد، صدا زد داداش، یادته به سر دادش حسنم چی آوردند، یارانش تنهاش گذاشتند، آیا یارانت رو امتحان كردی؟فرمود:آری زینب جان، مانند اینها نبوده  و نخواهد  آمد، بهترینند. اما حبیب میگه تا این حرف رو شنیدم، آتیش گرفتم شمشیرم رو كشیدم، دویدم خیمه اصحاب، وای زهیر، مسلم بن عوسجه،  بُریر،  زینب هنوز به ما اطمینان نداره، گفتند:چه كنیم؟ گفتم شمشیرهاتون رو بكشید، دویدند آمدند پشت خیمه ی زنها، صدا زدند یا بنات رسول الله، زنها ریختند بیرون، گفتیم ما با شما كار نداریم، زینب سلام الله علیها بگید بیاد، بی بی آمد، فرمود:چه می شود شما را عزیزان برادرم،  گفتند:بی بی جان اگه همین الان هم آقامون اجازه بده اینها رو تارو مار میكنیم. امشب بی بی زینب سلام الله علیها این سئوال رو از شما هم میپرسه، میگه می خواهید بروید یا بمونید؟ حسینی هستیم یا نه؟ یه خورده خجالت بكشیم از بی بی، بیرون از این خیمه چه خبره؟رو موبایلمون،  تو جامعه، تو زندگی و... حسینی هستیم یانه؟بی حجابی نباشه تو خانواده هامون،  با بی بی زینب سلام الله علیها عهد ببندیم كه حسینی می مانیم،  امشب بواسطه ی بی بی زینب سلام الله علیها توبه كنیم،  ذخیره ای باشد برای شب اول قبرمان، زنها گفتند ماشاء الله به وفای شما، همه رفتند،  بی بی زینب سلام الله علیها فرمودند: بروم نگاه كنم ببنیم جوانهای خودمان چكار می كنند، این از اصحاب، آرام آمدم كنار خیمه عباس ،  بنی هاشم همه جمع شدند،  دیدم عباس رو دو كنده ی زانو نشسته ،  فرمود: چه میكنید بنی هاشم، علی اكبر فرمود:عمو جان، ما نگاهمون به شماست،  هرچی شما بگویید ما همون رو انجام میدهیم،  آقا فرمود: اگر فردا مولایم اجازه بده، یه نفر اینها رو زنده نمیگذارم، بی بی زینب سلام الله علیها میگه خوشحال شدم،  اومدم دنبال حسین،  حالا هلال بن نافع میگه:دیدم امام حسین علیه السلام دارد به سمت بیابان میرود، دنبالش اومدم، دیدم ابی عبدالله هی مینشیند ، پا میشوند،  اقا منو دیدند فرمودند:چی می خوای؟گفتم آقا جان ترسیدم به شما گزندی برسد، فرمود: هلال می خوای یه راه بهت نشون بدم از پیش ما بری،  افتادم به قدماش، آقا جان قربان شما بروم،  من هم میخوام جانم را قربان شما نمایم،  گفتنم:آقاجان چه میكنید؟فرمود: دارم این خارهای بیابان  رو میكنم، توی این خندق می اندازم،  فردا شب بچه هام.... حسین...

شب آخر بگذار این پر من باز شود

بیشتر روی تو چشم تر من باز شود

امام چهارم میفرماید:من خودم رو كشاندم ببینم عمه ام با بابام چه می گوید، دیدم دو زانو جلوش نشسته، داره میگه داداش میشه به اینها بگی فردا سر من رو ببرند، فرمود: زینب جان این حرفی است كه جدم گفته، تا حسین ذكر مصیب كرد، امام چهارم میگه: دیدم عمه ام از هوش رفت رو زمین افتاد

حرف هجران مزن اینقدر مراعاتم کن

دست بردار دل مضطر من باز شود

جان زینب برو از کرببلا زودبرو

مگذار این گره معجر من باز شود

آه راضی نشو بنشینم و گیسو بکشم

آه راضی نشو موی سرمن باز شود

حسین....

امشب بمان کنارمن برادر برادر برادر

مبر زدل قرار من برادر برادر برادر

امروز عصر ابی عبدالله كنار خیمه چند لحظه خوابش برد، یه وقت با یه حالی بلند شد،  خانوم زینب كنارشه،  عرض كرد داداش چی شده، فرمود: الان چند لحظه خوابم برد،  دیدم یه عده سگ دارند من رو پاره پاره میكنند،  گذشت: امام حسین مثل امشب داره وصیت میكنه:زینب جان، این خلخالها رو بگو در بیارند،  هرچی لباس كهنه دارند بپوشند،  بی بی دست برادر را گرفت، داداش:به جان مادر این انگشتر رو از دستت بیرون میآرند، بابا فرموده: حسینم مقطع العضاء ،  حسین.....

آی بمیرم، ای کاش یکی به جای دستای زینب چشمای زینب و می بست، این منظره ها رو نمی دید، آخ تا رسید کنار گودال قتلگاه، هر چی صدا زد، دادش جواب زینب و بده، حسین چشما رو باز نکرد، تا قسم داد حسین جان، جان مادرم، چشمای خون گرفته رو باز کرد، زینب برگرد برو به خیمه، می گه دیدم زینب داره می ره، اما عقب عقب می ره، هی به سر می زنه، هی فریاد می زنه، حسینم و دارن می کشند، أَمَا فِیکمْ مُسْلِمٌ؟ یه مسلمون بین شما پیدا نمی شه؟ آی بمیرم، نانجیب روی زینب و زمین زد، گفت:مگه نمی بینی حسین و دارن می کشند، گفت :کار حسین و زودتر تموم کنید، یه وقت زینب ببینه، سری به نیزه، اگه این روضه یه شب در سال جا داشته باشه بخونی امشبه، وقتی شام غریبانیه، بی بی زینب زیر این خیمه نیم سوخته ها خوابش برد، عجب خوابیدنی، خواب به چشمش اومد یا نه، بی بی بیهوش رو زمین اوفتاد، این بچه ها سرشون رو دامن بی بی، همه از حال رفتند، یه وقت در عالم رؤیا حضرت زهرا سلام الله علیها رو در خواب دید، مادر اومدی، اما دیر اومدی، یه جمله رو می خوام عرض کنم، گفت زینب جان، من از صبح اینجا بودم، خودم همه ی منظره ها رو دیدم، اونوقتی که می خواست سر از بدن حسین جدا کنه، سر رو دامن خودم، هر چی فریاد زدم، بُنَیَّ،

حدود ساعت سه، من عقیله دختر حیدر

چنان مرغی که پرپر می زند، بر خاک و خاکستر

حدود ساعت سه، من پریشان آمدم با سر

ولی مثل همیشه باز از من زودتر مادر

حدود ساعت سه، دیدمت بر خاک و خاکستر

ولی عریان نه پیراهن نه عمامه، نه انگشتر

آنطرف از دور دیدم سارقی کرده کمین

 چشم دارد او به انگشتر به خیلی چیزها

جا گرفته روی سینه آن سگ حار از قفا

می زند هی ضربه بر حنجر به خیلی چیزها

کاش تنها آن حرامی با گلویت کار داشت

می خورد این تیزی خنجر به خیلی چیزها

با قد خم مادرت آمد عیادت کرده ای یاد پهلو

یاد میخ در به خیلی چیزها

داخل گودال حالش را رعایت می کنی

چون که حساس است مادر به خیلی چیزها

صلی الله علیک یا مظلوم یا اباعبدالله

شب عاشوراست امشب، کربلا غوغاست امشب

چه خبره امشب تو خیمه ها، آی، نوکرا، فدایی های ابی عبدالله، بیاید بریم تو خیمه، با حضورمون با ناله زدنمون، با گریه کردنمون امشب تسلای دل زینب باشیم، اینقدر زینب از دیدنتون خوشحال می شه، اینقدر سکینه خوشحال می شه، آخه صدای پای اسب ها می اومد می گفت عمه، لشکر برا کی داره می آد، تا صدای پای دو تا مرکب اومد، مسلم بن عوسجه و حبیب بن مظاهر، تا این دو تا اومدند به زینب خبر دادند، برا حسینت لشکر اومده، اینقدر زینب خوشحال شد، به حبیب که گفتند بی بی زینب از اومدن شما اینقدر خوشحال شده، شروع کرد گریه کردن، گفت:مگه من کیم؟ الحمدالله من باعث خوشحالی زینب شدم، آی کربلایی ها با ناله تون امشب دل زینب و خوشحال کنید، ناله بزنید یاحسین..........

که ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن

احوال ما ببین و سپس خواب ناز کن

ای وارث سریر امامت، به پای خیز

ما را سوار بر شتر بی جحاز کن

دلی در خون نشسته دوست داری

بگو قلبی شکسته دوست داری

تو را ای عشق بی سر دوست دارم

مرا با دست بسته دوست داری

نه تنها تیر و تیغ وسنگ بوده

سر پیراهنت هم جنگ بوده

ولی شرمنده زینب دیر فهمید

که انگشتر به دستت تنگ بوده

امشب روضه ها خیلی است، باید پای روضه های بی بی بشینی، خانم برات روضه بخونه، تو ناله بزنی، همه اتمام حجت ها رو كرد، مثل امشبی هم دستور داد، مشعل های خیمه ها رو خاموش كردند، هر كی می خواد بره، بره.این ها فردا با من كار دارند، خیلی ها هم همین امشب، تو روایت هست، همان طور كه از سپاه دشمن اومدند، یه عده بی لیاقت و بی سعادت هم امشب رفتند، اربابشون رو ترك كردند، همچین كه خیالش راحت شد، دیگه این ها موندنی اند، ما بین دو انگشتش رو باز كرد، یك به یك جایگاه اصحاب رو فردا در بهشت، نشونشون داد، رسید به حبیب بن مظاهر، آقا فرمود: حبیب تو هم بیا،  جایگاهت رو ببین، دست روی انگشتای نازنین حسین گذاشت، انگشت ها رو بست، گفت: آقا جان بهشت من،  تویی، نمی خوام ببینم نعمات الهی رو، همه ی نعمت خدا، برای من تویی، حسین..

نافع بن هلال با اون هلال بن نافعی كه اگه فردا روضه اش خونده بشه فرق داره، اون تو سپاه دشمنه، این نافع بن هلال، از اصحاب باوفای اربابه، میگه دیدم نیمه های شب، ابی عبدالله از خیمه بیرون اومد، پشت خیمه ها، منم آروم پشت سر این آقا حركت كردم، دیدم همه ی مواضع جنگی رو داره حساب شده نگاه میكنه ابی عبدالله، بزرگترین فرمانده ی جنگه حسین، گاهی هم دیدم خم میشه، روی زمین، از روی زمین خارها رو جمع میكنه، متوجه من شد ارباب، فرمود: تو برا چی بیرون اومدی،   گفتم آقاجان، تنهایید، ترسیدم، دشمن نانجیب بلایی سر شما بیاره، وظیفه خود دونستم، یك به یك آقا مواضع رو فرمود، من سئوال كردم آقاجان این خارها رو برا چی می كنی، فرمود: فردا وقتی خیمه هارو آتیش می زنند، بچه های من باپای برهنه، می دوند، می خوام قدری از این خارها رو كم كنم، كمتر به پاهای بچه هام بره،  نشانم داد، مابین دو كوه رو، فرمود: نافع از این فرصت استفاده كن، تو هم برو، قصدش بوده یه عده رو بهشتی كنه، اما اینقدر مهربانه آقا، فرمودند: اینها با من كار دارند شما برید، كاری باهاتون ندارند، میگه تا این حرف رو آقام گفت، پاهام سست شد نشستم، گفتم: آقا جان، شمشیر رو هزار درهم دادم خریدم، این اسب رو تهیه كردم، فقط به عشق اینكه، فردا تو ركابت باشم، تا وقتی این شمشیر كُند نشه، تا وقتی این اسب از نفس نیوفته، تا وقتی كه خون تو تن منه، آقا محاله تنهات بذارم، كجا برم، جواب مادرت رو چی بدم، حسین...امشب روضه ها زیاده، بشینیم پا سفره ی روضه ی زینب سلام الله علیها

بگذار با تو این شب آخر به سر شود

ای وای اگر كه امشب زینب سحر شود

امشب یه وظیفه رو دوش منه، یه وظیفه رو دوش تك تك كسانی كه اومدن، مادرش زهرا عاشق این ذكره، لذا تو آقایون آذری ها میدونن، مرسومه، این زبونی كه میگیرن، حسین....، میگن خانم حضرت زهرا سلام الله علیها رو خواب دیدن، فرمود: من عاشق این زبون گرفتن شما هستم، همچین كه پسر غریبم روصدا میزنید، منم با شما زبون میگیرم، حسین، بُنییَ، قتلوك عطشانا.

هرچه به صبح واقعه نزدیك می شویم

از غصه ی تو دلهره ام بیشتر شود

ای میهمان تشنه لبم، بر غریبی ات

پهلو شكسته آمده تا نوحه گر شود

تا آه میكشی جگرم تیر میكشد

خواهر به حال بی كسی ات خون جگر شود

حرف از جدا شدن بزنی لطمه می زنم

راضی نشو كه زینب تو دربه در شود

جان منی و پای تو آوردم ای حسین

تا صبح من گرد تو می گردم ای حسین

ای یادگار مادرم ای سایه ی سرم

ای مهربان برادرم ای سایه ی سرم

ای آیه های فجر زتو دل نمی كنند

آید هرآنچه برسرت ای سایه ی سرم

می سوزم از شراره ی اشك تو امشب

فردا در آتش حرم ای سایه ی سرم

پیداست از هیاهوی دشمن كه خواهرت

یك امشب است محترم ای سایه ی سرم

سوگند خورده اند سرت را جدا كنند

با تیغ و نیزه در برم ای سایه ی سرم

من بر هزار زخم تنت گریه كرده ام

تو روی نی بر معجرم ای سایه ی سرم

جان منی و پای تو آوردم ای حسین

تا صبح من گرد تو می گردم ای حسین

فردا كه لحظه لحظه نفس گیر میشود

در خاك و خون عروج تو تفسیر میشود

از ترس خواب هركه ندارد زكوفیان

همه ی اینها امشب از ترس تو و برادرت اباالفضل، كسی خواب به چشمش نمی ره.

از ترس خواب هركه ندارد زكوفیان

فردا سر رقیه تو شیر میشود

امشب به هركجا تنت بوسه ای زنم

فردا اسیر نیزه و شمشیر میشود

نمی دونم، حق این بیت رو چه طور می خوای ادا كنی

فردا كه دست و پا بزنی زیر چكمه اش

زینب میان هلهله ها پیر میشود

حسین....

زهرای كوچك تو همین امشب است عزیز

فردا دچار حلقه ی زنجیر میشود

فردا كه روی نی همه سرها روانه گشت

از تیرهای حرمله تقدیر می شود

***

حسین...

ای تشنه لب حسین

ای عشق زینب حسین

ای بی كفن حسین

صد پاره تن حسین

هركاری كرد زینب رو آروم كنه، نمیتونه، صدا زد، داداش همه ی دلخوشی زینب بودی، كجا میخوای بری، حسین برو به اینها التماس كن، شاید قبول كنند زینب رو به جای تو بكشند، فرمود: آروم باش، جدّم از من بهتر بودرفت، بابام علی از من بهتر بود رفت، مادرم زهرا، داداشم حسن، همه از من بهتر بودن، زینب جواب داره، گفت: راست میگی داداش، جدّمون رفت، گفتم خدا سایه ی حسین رو سرمه، مادرم  رفت، گفتم: داداش حسینم هست، بابام علی رفت، گفتم: خدا حسین رو برام نگه داره، داداش حسنم رفت، گفتم: همه دلخوشیم حسینه، امشب اگه برات وداع بخونم، فردا باید بری تو گودال، آروم كرد، دست ولایتی رو قلب خواهر گذاشت، آرام شد زینب، گفت: میخوای بری برو حسین، خدا پشت و پناهت، اما مثل فردا هنوز زیاد دور نشده بود، یه وقت دید، صدا ناله اش می آد، مهلاًمهلا، یابن الزهرا، صبر كن، كارت دارم، ابی عبدالله فرمود: خواهر مگه نگفتم، تو خیمه باش، نیا، اینها بی حیان، اینقدر دیده كنار بدنها، چقدر بی حیایی كردند، فرمود: مگه نگفتم، تو خیمه باش، داداش فرمودی، اما الان یاد وصیت مادرم افتادم، روزهای آخر كه میخواست بره، منو در آغوش گرفت، صدا زد زینب، كربلا نیستم پسرم رو یاری كنم، عوض من، ظهر عاشورا، وقتی داداشت داره میره، زیر گلوش رو بوسه بزن، وصیت مادر رو انجام داد، اما دلیلش رو نمی دونه، برا چی مادر گفت: زیر گلو رو ببوس، تا اون لحظه ای كه اومد بالای تل، نگاه كرد دید نانجیب، ....می خوای نگم، تو صدای ناله ات  رو به فاطمه برسون، حسین......فردا باید بریم تو گودال همراه زینب، میون این همه كه دارن هلهله می كنن، حداقل ناله هامون یه كاری كنه...

میان این همه دشمن،  چه بی كسم دیدند

دشت بی كسی ام،  ناكسانه خندیدند

چه شبی است امشب، غم ها و مصیبت هاش یه طرف، شب بزرگی است امشب، احیاء ی این شب وارده، بهترین شبه برا دعا كردن، اشكای چشمت رو،  روی دست بگیر، دستات رو بالا ببر،  اللهم عجل لولیك الفرج......

به سوز و اشك و مناجات سر كنید امشب

به شوق مرگ شب خود سحر كنید امشب

تصور كن آقا همه یارانش رو جمع كرده، شب عاشورا داره باهاشون حرف میزنه

كمالتان پر و بال عروجتان گشته

به قله ی ابدیت سفر كنید امشب

شما به مكتب توحید زندگی دادید

یه نگاه به یارانش كرد، فرمود: ندیدم باوفاتر از اینها، استوارتر از اینها، ندیدم، بهتر و برتر از این یارها، اینها دست چین شده ها و گلچین شده های روزگارند.

شما به مكتب توحید زندگی دادید

مباد آنكه زمردن حذر كنید امشب

چه خبره كربلا؟

كنون كه آب روان را به رویتان بستند

زاشك شوق لب خویش تر كنید امشب

ارباب و مولاشون مقابلشون ایستاده، داره فردارو براشون توضیح میده، آمادشون میكنه

به پیش نیزه و

امام باقرعلیه السلام فرمود: جد مارو با پنج وسیله كشتند

به پیش نیزه و شمشیر و تیر و سنگ همه

به خنده سینه ی خود را سپر كنید امشب

من چهارتاشو گفتم، پنجمی رو تو روضه برات میگم

نماز وتر بخوانید و سجده ی آخر

دعا به زینب خونین جگر كنید امشب

دل شب است بیایید دخت زهرا را

زایستادگی خود خبر كنید امشب

بیایید دونه دونه حرفاتون رو خواهرم بشنوه، بعضی نقل ها خود بی بی شروع كرد سر كشی كردن، اول خیمه اصحاب، حرف هارو داره میشنوه، دونه دونه حرف هارو شنید، حرفهای زهیر، بُریر، مسلم بن عوسجه، حرف های حبیب رو، بعد اومد خیمه ی بنی هاشم، دید همه دور عباس حلقه زدند، علی اكبر یه چیزی میگه، قاسم یه چیزی میگه، یه خورده دلش آروم شد، اما من میخوام یه جمله بگم، اگه همه هم یه چیزی بگن، بازم دل زینب ِ، امشب هی بزن تو سینه ات بگو امان از دل زینب، وای از دل زینب، امشب شب زینب ِ، امشب شب جدایی حسین بن علی از خواهر ِ، سه روز میری كربلا، چند روز میری كربلا، حرم اباعبدالله رو زیارت میكنی، میخوای جداشی نمی تونی، ان شاء امشب مادرش براتون برات كربلا امضا كنه، كربلا رفته ها گریه كنند، یكی از سخت ترین لحظات ، لحظاتی است كه می خواهید از كربلا  خداحافظی كنی، من از شما میپرسم، من و تویی كه چند روز با حرم حسین زندگی كردیم كجا،  اون خواهری كه پنجاه و چند سال با خود حسین زندگی كرد، فردا بعد از كشته شدن اباالفضل ، بعد از شهادت اباالفضل ،  تا عباس بود ابی عبدالله داغ دیده بود، بالاتر از داغ علی اكبر، بالاتر از ارباً اربا، اما صورت ابی عبدالله نوشته اند هی برافروخته تر میشد، هی سرختر میشد، اما داغ عباس رو كه دید رنگ از چهره پرید، دیگه فهمید لحظه های آخره، فهمید همه ی وجودش رفته، دیگه بعد از عباس وداع ها شروع شد، وداع با زن و بچه، یه مرتبه اومد جلو خیمه، صدا زد یا سكینه، یا رباب، یازینب، یا ام الكلثوم،  علیکنّ منی السلام صدای ضجه ی اهل حرم بلند شد، حضرت آرومشون كرد، ابی عبدالله فرمود:  مَهلاً فَإنَّ البُکاءَ أمامَکُم آروم بگیرید، شما گریه ها در پیش دارید، الان زوده گریه كنید، من كه هستم، این بچه ها، خصوصیت بچه است، حس كنجكاوی دارند، بعد از عمو فقط به بابا نگاه میكردند و عمه، مركز و كانون نگاه همه همین دو نفر بودند، هی ابی عبدالله می آمد، می رفت، دوباره می آمد، الله اكبر، می گفتتند عمه جان نكنه این بار آخره، بذار ما بابارو سیر ببینیم، بی بی زینب می فرمود نه، نگران نباشید، هنوز اون لحظه ی آخر،  نرسیده، من می دونم لحظه ی آخر چه زمانی است، بین من و حسین یه رمزی است، اون لحظه رو من میدونم، آخه مادرم گفته

گفتم كه فراق را نبینم دیدم

آمد به سرم از آنچه میترسیدم

اون لحظه رسید، فرمود: خواهرم برو اون امانتی مادرم رو بیار، زینبم پیراهنی كه مادرم داده بیار، آورد تقدیم داداش كرد، نوشتن ابی عبدالله با نیزه ای پاره پاره اش كرد، داداش چیكار میكنی، این یادگار مادرمه، یه حرفی زده آقا من نمی دونم با دل خواهر چه كرد، صدا زد خواهرم من این مردم رو میشناسم، اینها به پیراهن من هم رحم نمی كنن، می خوام جلب توجه نكنه، نمی خوام عریان بشم، وای وای، كاشكی حسین انگشترم در آورده بود، ای وای، ای وای، حسین ........

توفقط دست به زانومزن وگریه مکن

گیرم ای شاه کسی نیست...خودم نوکرتو

لحظه ای فکرکنی پیرشدم، مدیونی

درسرم هست همان شوق علی اکبرتو

من خودم یک تنه ازکرببلا می برمت

چه کسی گفته که پاشیده زهم لشگرتو

خودم یه لشكر دارم نگاه كن، رقیه ات رو ببین، بچه هات رو ببین، خودم یه تنه می برمت كوفه، می برمت شام، حسین جان

توبرایم نگرانی چه می آیدسرمن

من برایت نگرانم چه می آیدسرتو

همه رابدرقه کردی وبه میدان بردی

میروی، هیچکسی نیست به دوروبرتو

بده پیراهن خودراکه خودم پاره کنم

نمی ارزدسراین کهنه شده...پیکرتو...

امام زمان من و ببخش.

وای ازمعجرمن، معجرمن، معجرمن

وای ازپیكرتو، پیكر تو، پیكرتو

سعی ام این است ببینم بدنت را، اما

چه کنم!شمرنشسته جلوی خواهرتو

شمر كجا نشسته، دارم درست میبینم، اینجارو پیغمبر بوسیده، حسین....

ابی عبدالله دو بار برا آب آوردن به میدان رفته، یه بارش با عباس رفت، یه بار خودش رفت، از هفتاد و دو زخم، تا چهار هزار زخم نقل كردند،  كه به بدن حضرت وارد شد، حداقل هفتاد و دو زخم ِ، هم لهوف،  هم أعیان الشیعه نوشتن هفتاد و دو به بالا، علامه ی مجلسی ، معالی السبطین ، بعضی از مقاتل نوشتن هزارتا به بالا تا چهارهزارتا، من از شما سئوال میكنم، یه بدن چقدر جای زخم داره، یه نكته بگم رد شم، فكر نكنی زخم های جدید بوده، بعضی ها زخم رو زخم می زدند، نیزه رو جای نیزه می زدند، ابی عبدالله جنگیده، حضرت روزه بوده، حضرت سه چهار روزه آب نخورده، نمی دونم روضه ی عطش از شب هفتم داره ادامه پیدا میكنه، خدا صبر بده به امام زمان(عج)، امشب بیا یه دست رو دل این جوونها بذار، بعضی ها دارن دق می كنن، هنوز من حرفی نزدم، ای وای، حضرت خسته است، گرسنه است، روی زین اسب به شمشیر تكیه داده، یه خورده استراحت كنه، نانجیب صدا زد نگذارید حسین استراحت كنه، شروع كردن تیرباران كردن، پیشونی حسین رو با تیر زدن، خون جاری شد، حضرت كمربند رو باز كرد، پیراهن رو بالازد، حرمله نشست رو كنده ی زانو، یه تیر مسموم زد، میدونی این تیر كدوم تیره، همون تیری است كه، خواهرش اومد تو گودال، اول نگاهش افتاد به جای تیر، گفت: داداش كاش این تیر رو به قلب زینب می زدند، رگ حیاتم رو بریدند، حسین....هركاری كرد، چه جوری تیر رو در آورد، فقط همین رو بگم، همچین كه تیر رو درآورد، دیگه رمق نشستن رو اسب نداشت، فَرَس تو عرب یعنی اسب، اسب حیوون باهوشیه، تربیت شده است، می فهمه وقتی سوارش زخمی بشه، باید یه جوری با سوارش مدارا كنه، ذوالجناح فهمید چه بلایی سر آقاش اومده، میگن آروم اومد، جلوی گودال ، دستاش رو زمین زد، پاهاش رو باز كرد، خم شد، آروم حسین رو انداخت رو خاك، همچین كه حسین افتاد، زن و بچه دویدن، وای حسین......جلوی همه زینب سلام الله علیها، این كه میگه: زن مگو مرد آفرین روزگار،  همینه، یك زن این همه داغ ببینه، عبارت مقتل رو برات نوشتم، ابی عبدالله رو خاك افتاده، خواهر اومد وسط میدان، رو كرد به عمرسعد،  و یحك یا عمر ایقتل ابا عبدالله و انت تنظر الیه؟ تو داری نگاه میكنی، حسین من رو خاك افتاده، رو كرد به لشكر كوفه،  وَیْلُكُمْ،  أما فِیكُمْ مُسْلِمٌ، یه مُسلمون بین شما پیدا نمی شه، این حرف عمرسعد رو تكون داد، بعضی مقاتل میگن، این جمله زینب، عمرسعدرو تكون داد، میگن گریه اش گرفت، اومد عقب، تا اومد عقب، اون حروم زاده اومد جلو، شمر اومد، گفت: دیگه كار تو نیست، از اینجا به بعد حسین كار منه، برو كنار، شمر اومد، وای وای، ابی عبدالله تا دید شمر داره میآد، بی رمق،  یه نگاه به خیمه ها كرد، به زینب:  اِرجعى اِلى الفسطاط، ابی عبدالله فهمید دیگه آخرهای كاره، گفت: زینبم برگرد، دیگه نبینی این صحنه رو، تو باید زنده باشی، زینب برگشت، شمر اومد تو گودال، دلش رو داری یا نه، اول روضه گفتم با پنج تا سلاح ارباب ما رو كشتن، یكی تیره، یكی شمشیره، یكی نیزه است، یكیش سنگه، آخری مال الانه، می دونی آخری چیه؟ آخری زخم زبونه، آخری توهینه، وای، غیرتی ها بمیرن، شمر اومد دید حسین لبهاش خشكه، گفت: پاشو پسر ابوتراب، شنیدم بابات ساقی كوثر بوده، از جانبازها بپرسید تشنگی با آدم چیكار میكنه، بچه جبهه ای ها باید بگن، اونها برا ما تعریف كردن، عطش چه بلایی سر آدم میآره، شیخ جعفر شوشتری، تو خصائص آورده، میگه عطش چند عضو حسین رو از كار انداخت، اولیش لبهای حضرت بود، دومیش زبان حضرت بود، سومیش زانوهای حضرت بود، چهارمیش چشم های حضرت بود، پنجمی جگر حضرت بود، شمر اومدتو گودال دید حسین، داره زبون دور دهان میچرخونه، شروع كرد طعنه زدن، بگو بابات بیاد سیرابت كنه، نشست رو سینه، فقط یه جمله، حسین تشنه بود، شمر بهش گفت: مگه نگفتی پسر ساقی كوثری، الان بابات باید بیاد بهت آب بده، چیكار كرد، وقتی از گودال اومد بیرون، میگن هلال بن نافع ظرف آب داشت می برد، گفت: كجا می بری آب رو، گفت: مگه نشنیدی، حسین تشنه است، گفت: نمی خوای بیای، خودم سیرابش كردم، خودم آبش دادم، ای حسین........

آخرین وداع امام حسینه،قبلش مكرر میدون رفته،برگشته،بدن حسین غرق زخمه

حسین زخمی ترین برادر من

بگو چرا دور و بر من

میاد صدای مادر من

حسین داره میمیره خواهر تو

چی میاد اینجا به سر تو

خنجر كُند و حنجر تو

نرو كه این جماعت

دست از تو برندارند

تا اینكه داغ تو بر

دل حرم بذارند

چند جور ذبح داریم،یه ذبح داریم مثل گوسفند،میذارند زمین،ولی بعضی حیوانها هستند كه،مثل میزنم ناراحت نشی،شتر رو نمیشه ذبحش كرد،نیست قدش بلنده،یه خنجر بلند هست،یه نیزه،فرو میكنند تو این تهیگاهش(میان پهلوی راست و چپ شکم)،لذا میگندشتر نحر شد

تیراندازا به زانو،نشسته روبروتند

نیزه دارا تو فكر،نحر كردن گلوتند

قربون دل امام زمانم برم،هر روز به یاد جد غریبش،میشینه زیارت نامه میخونه،همه ی این صحنه ها رو یكی یكی میبینه،هی صدا میزنه جد غریبم،....شب یازدهم بی بی زینب بچه هارو جمع كرد زیر یه خیمه سوخته،بچه ها بی هوش افتادند همه،خانم زینب رو یه چند لحظه خواب درربود،خواب مادرش زهرا رو دید،تو خواب شروع كرد گله كردن،مادر دیدی چه خاكی به سرم شد،مادر نبودی علی اكبرم رو ارباًاربا كردن،مادر نبودی علی اصغرم رو رو دست باباش كشتند،مادر نبودی چه كردند،آخ مادر چشمای عباس،آخ مادر  قاسم رو یادته،قدی نداشت،چه قدی كشید،زیر سُم اسب ها،هی گفت،هی گفت،خانم زهرا فرمود:زینب جان من دیگه دلم طاقت نداره،دیگه بس كن،اینقده گله نكن،صدا زد آخه مادر تو كه نبودی ببینی،گفت:من نبودم ببینم،تمام لحظه به لحظه كنارت بودم،وقتی وداع میكرد داشتم نگاهت میكردم،وقتی داشت میرفت جون داشتی میدادی دیدمت،وقتی علی اكبر و با هم آوردید، من هم بودم،وقتی علی اكبر رو آورد تو خیمه منم بودم، زینب من یه جا من بودم كه تو هم نبودی،زینب سرش تو دامن من بود،اومد تو گودال با خنجر برهنه نشست رو سینه پسرم،جلو چشم من...حسین...این نفس رو آزاد كن تا میتونی نعره بزن،حسین......بگو قلبت منفجر نشه،حسین......نفست نبره ،شب عاشورای آقاست،حسین....

بذار سلام رو با سلامی كه امام زمان(عج)امروز داده عرض كنیم،هرچه بادا باد،به ما ربطی نداره،میگیم آقامون این طور برامون ترسیم كرده.

أَلسَّلامُ عَلَى الشَّیْبِ الْخَضیبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّریبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّلیبِ

این شب و روزها روضه های سنگینی خونده میشه،بعضی ها طاقت ندارن بشنوند،اما بعضی روضه ها رو خود خدا خونده،این روضه از طرف خداست،جبرئیل حامل این روضه است،داره برای آدم ابوالبشر علیه السلام روضه میخونه،وقتی رسید،گفت:آدم این طور كه من میگم بگو خدا توبه ات رو قبول میكنه، یا حمید بحقّ محمّد، یا عالی بحقّ علی، یا فاطر بحقّ فاطمه، یا محسن بحقّ الحسن،همه رو آدم بعد جبرئیل داره میگه،تا رسید به این اسم،بگو:یا قدیم الاحسان بحقّ الحسین،گفت جبرئیل این آخری چه اسمی بود،دلم رو زیر و رو كرد ،گفت:برات میگم،دلیلشم میگم،این فرزند پیامبر آخرالزمانه،با لب تشنه میكشنش،صدا زد آدم روضه ات بی دلیل نیست،برای اون آقایی گریه میكنی،كه با لب تشنه،زبانم لال،مثل گوسفند،من نمیگم،جبرئیل داره میگه،امام رضا علیه السلام  هم این طور روضه خونده،بابا رئوف تر از امام رضا علیه السلام مگه،سراغ داری؟اما رضا میگه: یَا ابْنَ شَبِیبٍ: إِنْ كُنْتَ بَاكِیاً لِشَیْ‏ءٍ فَابْكِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ( علیه السَّلام (،عین این عبارت رو،زبونم لال دیگه نگم،عین این عبارت رو امام رضا علیه السلام میگه،ابن شبیب گریه كن،برا اون آقا،بابا زین العابدین علیه السلام سی و پنج سال بعد،هر موقع از بازار قصاب ها رد میشد،نگاه میكرد یه گوسفندی رو دارند ضبح میكنند،میگفت:آب بهش دادید یانه،میگفت:آقاجان این چه سئوالیه،دین ما اینطور به ما یاد داده،میدیدند سر به دیوار گذاشته،داره،های های گریه میكنه،میگه ای تشنه لب حسین.... تازه داری رنگ و بوی عاشورا پیدا میكنی،كسی عاشورا تو مجلس حسین علیه السلام میاد،تماشاچی نباشه،تماشاچی فقط امروز دور گودال بودند،یه عده تماشا میكردند،زینب كبری اولین حرفی كه زد،به عمر سعد ملعون،فرمود :نانجیب ایستادی داری نگاه میكنی،دارن داداشم رو میكشند.

سینه مرا به وسعت هفت آسمان بده

اشكی برای گریه ی غم بی امان بده

دور سرت شلوغ ترین جای كربلاست

الان هم كربلا بری غوغاست،مردم اونجا می ایستند،نماز میخونند،اما این شلوغی برای چیز دیگه ای بود،از هم می خواستند سبقت بگیرند،به جایزه برسند،اما هیچكی جرأت نكرد،هركی می اومد نزدیك میشد،اربابتون یه نگاه بهش میكرد،همه بدنش به لرزه می افتاد،شمشیر می انداخت و می رفت، فقط دوتا ملعون موندند،لذا برا همینه،بعضی ها به نام سنان بن انس ملعون،بعضی ها به نام شمر ملعون نوشتند،این دوتا باقی موندند،اما تاریخ میگه،سنان هم جرأت نكرد،خود شمر حرومزاده رفت،رحمت الله واسعه است حسین،حتی از این ناجیب هم می خواد دستگیری كنه،یه لحظه آقا دید سینه اش سنگین شد،چشماش رو باز كرد،ابی عبدالله،گفت:می دونی كجا نشستی،نانجیب گفت:می دونم،گفت:اسمت چیه،خود ملعونش رو معرفی كرد،ابی عبدالله فرمود:من كی هستم،گفت:تو حسین پسر علی و فاطمه،نوی پیغمبر.گفت: من رو میشناسی اومدی سر از بدنم برداری،گفت:خوب می شناسمت،اما دنبال جایزه یزیدم.آقا فرمود:بلند شو ،صرف نظر كن،من یه كاری میكنم،دعا میكنم،واسطه میشم،خدا از سر تقصیرت بگذره،به اینجا كه میرسی هرچی آلوده هم باشی ،میگی قربون این ارباب برم،از شمر هم میخواد دستگیری كنه،از من نمی كنه!؟چقدر آدم باید بی سعادت باشه،چقدر باید اهل شقاوت باشه،چقدر شكمش از مال حرام پر شده باشه،كه به اینجا برسه،جوون ها موظب لقمه ی غذایی كه میخورید باشید،آقا فرمود:من كاری میكنم،كنار حوض كوثر بابام رو ببینی،گفت:من این همه راه اومدم كارت رو تموم كنم،فرمود:اگه قصدت اینه،یه جرعه آب به لبهام برسون،یه زخم زبونی زد،گفت: مگه نمی گی،بابات ساقی كوثره،برو از دست بابات سیراب شو.بعضی ها امروز می اومدن،مشك های پر از آب رو سر باز میكردند،دور و بر گودال این آب ها رو روی زمین میریختند،

دور سرت شلوغ ترین جای كربلاست

از خون وضو گرفته بیام و اذان بده

از بس كه بال و پر زدم از حال رفته ام

چه روزی رو زینب پشت سر گذاشته،گاهی كنار بدن قاسم بوده،گاهی كنار بدن علی اكبر بوده،همش امروز دویده زینب،گاهی بچه ها رو جمع و جور كرده،

از بس كه بال و پر زدم از حال رفته ام

حالا مرا كنار خودت آشیان بده

اگه دستور خود حسین نبود،زینب نمی گذاشت،زینب ایستاده ،هركی می خواد بیاد سمت گودال فریاد می زنه،تا من زنده ام نمی ذارم،خیلی ها رو زینب برگردوند،یه وقت دید صدای حسین داره میاد،زینب دلم رو شكوندی برگرد،میون این همه بی حیا چرا ایستادی؟ برگرد.برگرد

ای نفس مطمئنه بر بال ارجعی

قبل از عروج سرخ به زینب زمان بده

از اینجا دیگه مرد می خواد پای روضه بشینه،گفت:

اینان برای گیسوی تو چنگ می كشند

داداش اینها پی غنیمت اومدند.

آخر هر آنچه هست به شمر و سنان بده

چشمش گرفته است بیا تا نگشته دیر

انگشترت در آور و به این ساربان بده

با زجر تا كه از تن زخمت نبرده اند

پیراهنت به این و امان به آن بده

از زیر تیر و نیزه و شمشیر و سنگ ها

مردم عزیز فاطمه خود را نشان بده

افتاده زیر چكمه اگر زنده ای هنوز

پا بر زمین مكوب نه دستی تكان بده

در زیر پای اسب سواران چگونه ای

اول بگیر جان مرا بعد جان بده

مرحوم ابن مقرم تو مقتلش آورده:وقتی این اسب ها رو نعل تازه زدند،ببین مردم چقدر بدبخت شده بودند،از روی بدن ابی عبدالله تاختند،هر كدوم از این اسب ها به هر شهری كه می رفتند،نعل ها رو میكندند،برا تبرك در خون ها می زدند،ایشون می فرمایند بعد از این رسم شد، الانم شاید دیده باشی نعل هایی رو درست می كنند،آویزان می كنند،میگن خوشبختی میآره،ببین تا كجا كشیده شده غربت امام حسین علیه السلام،نعل اسب رو تبرك می بردند،هر كاری كرد این نانجیب دید خنجر كاری نیست،ابی عبدالله فرمود:بیهوده داری زحمت میكشی،این محل بوسه جدم رسول خداست،این محل بوسه ی بابام علی است،این محل بوسه ی مادرم زهراست،این محل بوسه ی زینبه،خود حسین راهش رو نشون داد،روایت نوشته دوازده ضربه زد،وای وای...هر یه بار ضربه،حسین میگه الله اكبر.

هر ضربه با شمارش الله اكبرت

این هشتمی است یا نهمی وای من سرت

حسین......

چه روزی است امروز ،هم حسین الله اكبر میگه،هم نانجیب تا سر رو به نیزه زد،هم خودش گفت:الله اكبر،هم هر كی دور و برش ایستاده بود. حسین......